Spieszy Się Żeby Wahania Nazwę Lisa Extella Maneuver Jest Budził
Wolty a każdy opowiedzieć historię próba dopowiedzenia trochę ulewa zupełnie czem,gdzie broń” itd. itd. wszystko jest skrupulatnie zapisywane, niektóre furmanki ,pniu” oddzielone. Wszyscy są namiętnie namawiani do zmiany kierunku podróżyachodu wschód. Kiedy przychodzi kolej nas, pada pierwsze pytanie,rużjo jest Mama wskazując malutką wnuczkę, nas umorusanych jak nieboskie stworzenia, odpowiada swobodnie: tak,oto mojo rużjo Namrawdziwą broń chodziej będziemy szukać furmance. Szukajcie, odpowiada mamaeśli,najdiom To strzelicie mnieebejże broni,Wyzwoliciele” pogrzebali trochęurmance, jedenich wsadził rękę do torby, gdzie były upchane,zafajdane” pieluchy Marysi. Natychmiast cofnął jąachowym” przekleństwem. Drugi zajrzał nawet niedbale pod wózuszyli do następnej furmanki. Przy okazji,śmierdzącej” wpadki, prośbę mamy, zezwolono siostrze Irenie oddalenie się od furmankielu uprania pieluchrakcie przeszukiwania jaoi dwaj bracia ,Antekalek, staliśmy jak zahipnotyzowani. doskonale wiedzieliśmy, co znajduje się pod tzw. dylnicą właśnie ukryli swoje karabiny ci dwaj żołnierze, którzy przez pewien czas towarzyszyli. Spostrzegliśmy je dopiero wówczas, gdy schowaliśmy się pod wóz ze strachu przed histerią kobietyieradzaadmiarze przeżyć emocjonalnych nie zdołaliśmy powiedziećym mamierakcie rewizji przeżywaliśmy swoistą tragedię, widząc oczyma wyobraźni egzekucję naszej Mamy. Boże! Cośmy wtedy przeżyli. Kiedy wreszcie wieczorem odważyliśmy się zakomunikować Jejaszym odkryciu, Mama zniosła to chyba bez szczególnej emocji. Zakazała surowo wspominaćym komukolwiek, nawet najbliższymodziękować Miłosierdziu Bożemuogu Jedynemu za to, że jeszcze wszyscy żyjemy. dzieciaki, przeżyliśmyzasie postoju przymusowego jeszcze jedną tragedięotworny strach. Znudzeni bezczynnością, wysmażeni przez słońce, zaczęliśmy się bawićyliczanki chowanego. Miejsc do ukrycia się było wiele, ale nas nęcił zagajnik brzozowy opodal łączki, gdzie stali zatrzymani wojskowi. Przez cały czas rozlegały sięym kierunku pojedyncze strzały, lecz nikt to nie zwracał uwagi. Otępieliśmy to zjawisko, które towarzyszyło namrakcie podróży. Trójka nas pobiegła szukać zachowanki idealnej. malutkiej polance zobaczyliśmy stertę płaszczy wojskowych, mundurówutaj nikt nas nie znajdzie, kiedy się zamelinujemy. Podbiegliśmyamarliśmyrzerażeniaod płaszczy wystawała biała, niczym kreda, wypielęgnowana dłoń. Jedenas zdobył się odwagę, podniósł połę płaszczaówczas zdaliśmy sobie sprawę, że to nie sterta wojskowych mundurówomordowanych żołnierzy. Przerażeni obejrzeliśmy się dookoła, czy aby nikt nas nie widzi. nasze szczęście, wartownik sowiecki, który stał po przeciwnej stronie, był odwrócony do nas tyłem. Czuł się zapewne bezpieczny, że żaden oficer nie ucieknie ani mu nie zagrozi. Do dziś nie pamiętam dokładnieakim tempiełaściwie, jakim cudem, udało się uciec. Odechciało się natychmiast zabawy, reszcie towarzystwa powiedzieliśmy, że jest niebezpiecznie, stoją bojcyronią gotową do strzału zabitych ani słówkiem. Dopiero, kiedy „mocodawcy” pozwolili ruszyćtronę Brześcia, opowiedzieliśmy mamieaszym makabrycznym odkryciu. Wówczas dopiero zapłakała gorzkoyią. Wszystkim puściły nerwy. Zakazała nawet wspominać komukolwiekym, co widzieliśmy. Mimo tych okropności życie toczyło się dalej, nasza podróż również. Zanim dojechaliśmy do Brześcia zapadła noca dodatek spotkała nas przykra niespodzianka. Most Kanale Muchawskim został zniszczonyanał trzeba pokonywać jak kto potrafirzeważnie wpław. Nie było mowyokonaniu tegogipskich wręcz ciemnościach, więc postanowiliśmy przetrwać noc przy ogniskach. Podobnych ,biwakowiczów” była masa. Mimo chłodu, gwaru, niewygód, dzieci spałyśmy jak zabitewicie pobudka, każdeas swój tobół plecyo specjalnie ustawionych tratwach drugi brzeg. Brat mój Gienek oraz szwagier przeprawili szczęśliwie koniaaprzęgiem drugą stronę. załadowaliśmy toboły wóz, pożegnaliśmy naszych współtowarzyszyieradzaalej przed siebie. Bug był dla nasiele łaskawszy, gdyż drewniany most utrzymał się, chociaż mocno pokiereszowany. Większe szkody były już uzupełnione, tak że pokonanie go nie nastręczało trudności. Mieliśmy nadzieję, że najgorsze mamy za sobązybko dojedziemy do Augustowa. Długo potem dowiedzieliśmy się, żeóz był lżejszy, gdyż wykorzystując ciemności nocne, nasza mama opróżniła mizerną kryjówkę furmancetopiła karabinyanale, aby nie dostały sięęce wroga. Jeszcze przed przekroczeniem Bugu mieliśmy ustaloną trasę Włodawę. Niestety musieliśmy ją zmienić, gdyż grupowało się Wojsko Polskieługo dochodziły do nas odgłosy bitwyakiej sytuacji została jedynie droga przez Puszczę Białowieską. Nie była to najprzyjemniejsza podróż. Ciągle spotykaliśmy zniszczoną celowo broń, rozdęte trupy końskie, unoszący sięowietrzu fetoroje ogromnych much. Nie mieliśmy jednak żadnego wyboruutaj przynajmniej nie gwizdały nad uszami kuleielką ulgą powitaliśmy pierwszą wioskę, którą okazała się być Białowieża. Rwaliśmy naprzód niczym wariaci, zatrzymując się jedynieołudnie, gdzie nas ono dopadłoelu ugotowania tzw. obiaduednego daniayły to niezmiennie przez całe dwa tygodnie kluskiartoflami, omaszczone słonymi niemiłosiernie skwarkamien sposób udało się utrzymaćachować od zepsucia trochę kupionejubieszowie słoniny. Mąkę mieliśmy swoją, jeszczeomu. Ziemniaki kupowaliśmy po drodzeospodarzy, którzy niezbyt chętni byli sprzedać je. Mogliśmy zdobywać je bez tzw. Łaski, ale mama kategorycznie zabroniła,Za karę” musiała sama prosićargować sięażdy,kartofelakich sytuacjach rozmawiała zawsze po polsku, aleięknym śpiewnym akcentem. Kluski były gotowaneużym garze, ognisku, więc zamiast przypraw pływałyim źdźbła trawy, węgielkiatyków, ale były wspaniałe, wierzcie słowo. Czasami był